Hengame

Hengâme 2 yagmur yagiyor üryan ve telas içinde izmir’e bir kadinin incecik parmaklari gibi dokunuyor bedenime iterek karanligi geçiyorum sarhos dervisler mezarligindan cebimde intihara meyilli flüt sesini annem saniyorum yanilgidan içimdeki tanri resimlerini ters çakiyorum kaburgama daglara ormanlara suya inaniyorum içime düsmüs süpheden dionysos’a kiziyorum sesimi bosaltiyorum bakire bir cümleye rest diyorum yasadigim ana gören olmuyor korkudan süzüldüm can ve ten üstünden delirmesin diye sizi kendimi ve psikiyatri doktorumu yitiriyorum ablak suratli monolog bir budanin aklinda eklem yerlerimde repliksiz korkunç titremeler yaliyor kendini nietzsche ile karsilasiyoruz psikiyatri kavsaginda kan sicaktir diyorum parmaklarimi çikariyorum beynimden durmaksizin su içiyorum elmaya kan bulasiyor agliyorum nilgü’nü hatirliyorum bir balkona siginiyorum meryem ve üç kardesi bir de isa yemin olsun ki ölüm yamalidir diyorum sonsuzlugun girtlagindan çekiyorum kemiklerimi ainsten oluyorum çocuklugum kaçiyor anne karnina