Wens Van Die Nagtegal

Wens van die Nagtegaal Die tering knaag en groei aan my; elke uur en dag Obsessiewe abses met ‘n kompulsiewe smag. Grou ‘n gat en maak maar plek; vir doodsangs in die nag Wie sal huil? Wie sal treur? Wie sal wen? En wie sal lag? Na-ywer in die klank sal klink, en saggies sal hul sing: Talmend ritmies, soet sal klink; as hul die loflied bring. Liedere, sange, stemme klink; hul ereplek is lankal vol – Dit sal wees die slot van daardie donker dooie kol… In die geestelik’ vergadering; ‘n liggaamsdeel se doel Vergroeisel was die pyn en nou; die einste wat ek voel. Los maar eers die chirurgie; ‘k wil dit liewers hou – Dalk nie eers kwaadaardig nie; ek wil dit mos onthou Helfte van my saailinge en dubbeld van my oes Die kanker wat my lewe eis kan my nie meer verwoes! Sê nou maar ek kies die pyn; word dit ‘n afskeid-lied? Hoe sal dit dan ooit kan wees? Die raad sou dit verbied…