Written by
Andrew Marvell |
Quisnam adeo, mortale genus, praecordia versat:
Heu Palmae, Laurique furor, vel simplicis Herbae!
Arbor ut indomitos ornet vix una labores;
Tempora nec foliis praecingat tota maglignis.
Dum simud implexi, tranquillae ad ferta Quiaetis,
Omnigeni coeunt Flores, integraque Sylva.
Alma Quies, teneo te! & te Germana Quietis
Simplicitas! Vos ergo diu per Templa, per urbes,
Quaesivi, Regum perque alta Palatia frustra.
Sed vos Hotrorum per opaca siluentia longe
Celarant Plantae virides, & concolor Umbra.
O! mibi si vestros liceat violasse recessus.
Erranti, lasso, & vitae melioris anhelo,
Municipem servate novum, votoque potitum,
Frondosae Cives optate in florea Regna.
Me quoque, vos Musae, &, te conscie testor Apollo,
Non Armenta juvant hominum, Circique boatus,
Mugitusve Fori; sed me Penetralia veris,
Horroresque trahunt muti, & Consortia sola.
Virgineae quem non suspendit Gratia formae?
Quam candore Nives vincentum, Ostrumque rubore,
Vestra tamen viridis superet (me judice) Virtus.
Nec foliis certare Comae, nec Brachia ramis,
Nec possint tremulos voces aequare susurros.
Ah quoties saevos vidi (quis credat?) Amantes
Sculpentes Dominae potiori in cortice nomen?
Nec puduit truncis inscribere vulnera sacris.
Ast Ego, si vestras unquam temeravero stirpes,
Nulla Neaera, Chloe, Faustina, Corynna, legetur:
In proprio sed quaeque libro signabitur Arbos.
O charae Platanus, Cyparissus, Populus, Ulnus!
Hic Amor, exutis crepidatus inambulat alis,
Enerves arcus & stridula tela reponens,
Invertitque faces, nec se cupit usque timeri;
Aut experrectus jacet, indormitque pharetrae;
Non auditurus quanquam Cytherea vocarit;
Nequitias referuut nec somnia vana priores.
Laetantur Superi, defervescente Tyranno,
Et licet experti toties Nymphasque Deasque,
Arbore nunc melius potiuntur quisque cupita.
Jupiter annosam, neglecta conjuge, Quercum
Deperit; baud alia doluit sic pellice. Juno.
Lemniacum temerant vestigia nulla Cubile,
Nic Veneris Mavors meminit si Fraxinus adsit.
Formosae pressit Daphnes vestigia Phaebus
Ut fieret Laurus; sed nil quaesiverat ultra.
Capripes & peteret quod Pan Syringa fugacem,
Hoc erat ut Calamum posset reperire Sonorum.
Note: Desunt multa. Nec tu, Opisex horti, grato sine carmine abibis:
Qui brevibus plantis, & laeto flore, notasti
Crescentes horas, atque intervalla diei.
Sol ibi candidior fragrantia Signa pererrat;
Proque truci Tauro, stricto pro forcipe Cancri,
Securis violaeque rosaeque allabitur umbris.
Sedula quin & Apis, mellito intenta labori,
Horologo sua pensa thymo Signare videtur.
Temporis O suaves lapsus! O Otia sana!
O Herbis dignae numerari & Floribus Horae!
|
Written by
Gaius Valerius Catullus |
O qui flosculus es Iuuentiorum,
non horum modo sed quot aut fuerunt
aut posthac aliis erunt in annis.
mallem diuitias Midae dedisses
isti cui neque seruus est neque arca
quam sic te sineres ab illo amari.
`Qui? Non est *****bellus?' inquies. Est:
sed bello huic neque seruus est neque arca.
Hoc tu quam libet abice eleuaque:
Nec seruum tamen ille habet neque arcam.
MELLITOS oculos tuos Iuuenti
siquis me sinat usque basiare
usque ad milia basiem trecenta,
Nec mi umquam uidear satur futurus,
non si densior aridis aristis
sit nostrae seges osculationis.
NEMONE in tanto potuit populo esse, Iuuenti,
bellus homo, quem tu deligere inciperes.
Praeterquam iste tuus moribunda ab sede Pisauri
hospes inaurata palladior statua,
qui tibi nunc cordi est, quem tu praeponere nobis
audes. Et nescis quod facinus facias?
SURRIPUI tibi dum ludis, mellite Iuuenti
suauiolum dulci dulcius ambrosia.
Verum id non impune tuli, namque amplius horam
suffixum in summa me memini esse cruce
dum tibi me purgo nec possum fletibus ullis
tantillum uestrae demere saeuitiae.
Nam simul id factum est multis diluta labella
guttis abstersisti omnibus articulis.
ne quicquam nostro contractum ex ore maneret,
tamquam commictae spurca saliua lupae.
praeterea infestum misero me tradere amore
non cessasti omni excruciarique modo,
ut mi ex ambrosia mutatum iam foret illud
suauiolum tristi tristius elleboro.
quam quoniam poenam misero proponis amori
numquam iam posthac basia surripiam.
|
Written by
Andrew Marvell |
Nempe sic innumero succrescunt agmine libri,
Saepia vix toto ut jam natet una mari.
Fortius assidui surgunt a vulnere praeli:
Quoque magis pressa est, auctior Hydra redit.
Heu quibus Anticyris, quibus est sanabilis herbis
Improba scribendi pestis, avarus amor!
India sola tenet tanti medicamina morbi,
Dicitur & nostris ingemuisse malis.
Utile Tabacci dedit illa miserta venenum,
Acci veratro quod meliora potest.
Jamque vides olidas libris fumare popinas:
Naribus O doctis quam pretiosus odor!
Hac ego praecipua credo herbam dote placere,
Hinc tuus has nebulas Doctor in astra vehit.
Ah mea quid tandem facies timidissima charta?
Exequias Siticen jam parat usque tuas.
Hunc subeas librum Sansti ceu limen asyli,
Quem neque delebit flamma, nec ira fovis.
|