Get Your Premium Membership

Best Famous Loca Poems

Here is a collection of the all-time best famous Loca poems. This is a select list of the best famous Loca poetry. Reading, writing, and enjoying famous Loca poetry (as well as classical and contemporary poems) is a great past time. These top poems are the best examples of loca poems.

Search and read the best famous Loca poems, articles about Loca poems, poetry blogs, or anything else Loca poem related using the PoetrySoup search engine at the top of the page.

See Also:
Written by Delmira Agustini | Create an image from this poem

Tu Boca (Your Mouth)

Spanish   Yo hacía una divina labor, sobre la rocaCreciente del Orgullo.
De la vida lejana,Algún pétalo vívido me voló en la mañana,Algún beso en la noche.
Tenaz como una loca,Sequía mi divina labor sobre la roca.
   Cuando tu voz que funde como sacra campanaEn la nota celeste la vibración humana,Tendió su lazo do oro al borde de tu boca;  —Maravilloso nido del vértigo, tu boca!Dos pétalos de rosa abrochando un abismo…—Labor, labor de gloria, dolorosa y liviana;¡Tela donde mi espíritu su fue tramando él mismo!Tú quedas en la testa soberbia de la roca,Y yo caigo, sin fin, en el sangriento abismo!              EnglishI was at my divine labor, upon the rockSwelling with Pride.
From a distance,At dawn, some bright petal came to me,Some kiss in the night.
Upon the rock,Tenacious a madwoman, I clung to my work.
When your voice, like a sacred bell,A celestial note with a human tremor,Stretched its golden lasso from the edge of your mouth;—Marvelous nest of vertigo, your mouth!Two rose petals fastened to an abyss…—Labor, labor of glory, painful and frivolous;Fabric where my spirit went weaving herself!You come to the arrogant head of the rock,And I fall, without end, into the bloody abyss!



Written by Andrew Marvell | Create an image from this poem

A Letter To Doctor Ingelo then With My Lord Whitlock Amba

 Quid facis Arctoi charissime transfuga coeli,
Ingele, proh sero cognite, rapte cito?
Num satis Hybernum defendis pellibus Astrum,
Qui modo tam mollis nec bene firmus eras?
Quae Gentes Hominum, quae sit Natura Locorum,
Sint Homines, potius dic ibi sintre Loca?
Num gravis horrisono Polus obruit omnia lapsu,
Jungitur & praeceps Mundas utraque nive?
An melius canis horrescit Campus Aristis,
Amuius Agricolis & redit Orbe labor?
Incolit, ut fertur, saevam Gens mitior Oram,
Pace vigil, Bello strenua, justa Foro.
Quin ibi sunt Urbes, atque alta Palatia Regum, Musarumque domus, & sua Templa Deo.
Nam regit Imperio populum Christina ferocem, Et dare jura potest regia Virgo viris.
Utque trahit rigidum Magnes Aquilone Metallum, Gandet eam Soboles ferrea sponte sequii.
Dic quantum liceat fallaci credere Famae, Invida num taceat plura, sonet ve loquax.
At, si vera fides, Mundi melioris ab ortu, Saecula Christinae nulla tulere parem.
Ipsa licet redeat (nostri decus orbis) Eliza, Qualis nostra tamen quantaque Eliza fuit.
Vidimus Effigiem, mistasque Coloribus Umbras: Sic quoque Sceptripotens, sic quoque visa Dea.
Augustam decorant (raro concordia) frontem Majestas & Amor, Forma Pudorque simul.
Ingens Virgineo spirat Gustavus in ore: Agnoscas animos, fulmineumque Patrem.
Nulla suo nituit tam lucida Stella sub Axe; Non Ea quae meruit Crimine Nympha Polum.
Ah quoties pavidum demisit conscia Lumen, Utque suae timuit Parrhasis Ora Deae! Et, simulet falsa ni Pictor imagine Vultus, Delia tam similis nec fuit ipsa sibi.
Ni quod inornati Triviae sint forte Capilli, Sollicita sed buic distribuantur Acu.
Scilicet ut nemo est illa reverentior aequi; Haud ipsas igitur fert sine Lege Comas.
Gloria sylvarum pariter communis utrique Est, & perpetuae Virginitatis Honos.
Sic quoque Nympharum supereminet Agmina collo, Fertque Choros Cynthi per Juga, per Nives.
Haud aliter pariles Ciliorum contrahit Arcus Acribus ast Oculis tela subesse putes.
Luminibus dubites an straverit illa Sagittis Quae foret exuviis ardua colla Feram.
Alcides humeros coopertus pelle Nemaea Haud ita labentis sustulit Orbis Onus.
Heu quae Cervices subnectunt Pectora tales.
Frigidiora Gelu, candidiora Nive.
Caetera non licuit, sed vix ea tota, videre; Nam chau fi rigido stant Adamante Sinus.
Seu chlamys Artifici nimium succurrerit auso, Sicque imperfectum fugerit impar Opus: Sive tribus spernat Victrix certare Deabus, Et pretium formae nec spoliata ferat.
Junonis properans & clara Trophaea Minervae; Mollia nam Veneris praemia nosse piget.
Hinc neque consuluit fugitivae prodiga Formae, Nectimuit seris invigilasse Libris.
Insommem quoties Nymphae monuere sequaces Decedet roseis heu color ille Genis.
Jamque vigil leni cessit Philomela sopori, Omnibus & Sylvis conticuere Ferae.
Acrior illa tamen pergit, Curasque fatigat: Tanti est doctorum volvere scripta Virum.
Et liciti quae sint moderamina discere Regni, Quid fuerit, quid sit, noscere quicquid erit.
Sic quod in ingenuas Gothus peccaverit Artes Vindicat, & studiis expiat Una suis.
Exemplum dociles imitantur nobile Gentes, Et geminis Infans imbuit Ora sonis.
Transpositos Suecis credas migrasse Latinos, Carmine Romuleo sic strepit omne Nemus.
Upsala nec priscis impar memoratur Athenis, Aegidaque & Currus hic sua Pallas habet.
Illinc O quales liceat sperasse Liquores, Quum Dea praesideat fontibus ipsa sacris! Illic Lacte ruant illic & flumina Melle, Fulvaque inauratam tingat Arena Salam.
Upsalides Musae nunc & majora conemus, Quaeque mihi Famae non levis Aura tulit.
Creditur haud ulli Christus signasse suorum Occultam gemina de meliore Notam.
Quemque tenet charo descriptum Nomine semper, Non minus exculptum Pectore fida refert.
Sola haec virgineas depascit Flamma Medullas, Et licito pergit solvere corda foco.
Tu quoque Sanctorum fastos Christina sacrabis, Unica nec Virgo Volsiniensis erit.
Discite nunc Reges (Majestas proxima coelo) Discite proh magnos hinc coluisse Deos.
Ah pudeat Tanitos puerilia fingere coepta, Nugas nescio quas, & male quaerere Opes.
Acer Equo cunctos dum praeterit illa Britanno, Et pecoris spolium nescit inerme sequi.
Ast Aquilam poscit Germano pellere Nido, Deque Palatino Monte fugare Lupam.
Vos etiam latos in praedam jungite Campos, Impiaque arctatis cingite Lustra Plagis.
Victor Oliverus nudum Caput exerit Armis, Ducere sive sequi nobile laetus Iter.
Qualis jam Senior Solymae Godfredus ad Arces, Spina cui canis floruit alba comis.
Et lappos Christina potest & solvere Finnos, Ultima quos Boreae carcere Claustra premunt.
Aeoliis quales Venti fremuere sub antris, Et tentant Montis corripuisse moras.
Hanc Dea si summa demiserit Arce procellam Quam gravis Austriacis Hesperiisque cadat! Omnia sed rediens olim narraveris Ipse; Nec reditus spero tempora longa petit.
Non ibi lenta pigro stringuntur frigore Verba, Solibus, & tandem Vere liquanda novo.
Sed radiis hyemem Regina potentior urit; Haecque magis solvit, quam ligat illa Polum.
Dicitur & nostros moerens andisse Labores, Fortis & ingenuam Gentis amasse Fidem.
Oblatae Batavam nec paci commodat Aurem; Nec versat Danos insidiosa dolos.
Sed pia festinat mutatis Foedera rebus, Et Libertatem quae dominatur amat.
Digna cui Salomon meritos retulisset honores, Et Saba concretum Thure cremasset Iter.
Hanc tua, sed melius, celebraverit, Ingele, Musa; Et labor est vestrae debitus ille Lyrae.
Nos sine te frustra Thamisis saliceta subimus, Sparsaque per steriles Turba vagamur Agros.
Et male tentanti querulum respondet Avena: Quin & Rogerio dissiluere fides.
Haec tamen absenti memores dictamus Amico, Grataque speramus qualiacumque fore.
Written by Sor Juana Inés de la Cruz | Create an image from this poem

My Lady

My Lady (Español)

    Perdite, señora, quiero
de mi silencio perdón,
si lo que ha sido atención
le hace parecer grosero.

    Y no me podrás culpar
si hasta aquí mi proceder,
por ocuparse en querer,
se ha olvidado de explicar.

    Que en mi amorosa pasión
no fue desuido, ni mengua,
quitar el uso a la lengua
por dárselo al corazón.

    Ni de explicarme dejaba:
que, como la pasión mía
acá en el alma te vía,
acá en el alma te hablaba.

    Y en esta idea notable
dichosamenta vivía,
porque en mi mano tenia
el fingirte favorable.

    Con traza tan peregrina
vivió mi esperanza vana,
pues te pudo hacer humana
concibiéndote divina.

    ¡Oh, cuán loca llegué a verme
en tus dichosos amores,
que, aun fingidos, tus favroes
pudieron enloquecerme!

    ¡Oh, cómo, en tu sol hermoso
mi ardiente afecto encendido,
por cebarse en lo lucido,
olvidó lo peligroso!

    Perdona, si atrevimiento
fue atreverme a tu ardor puro;
que no hay sagrado seguro
de culpas de pensamiento.

    De esta manera engañaba
la loca esperanza mía,
y dentro de mí tenía
todo el bien que deseaba.

    Mas ya tu precepto grave
rompe mi silencio mudo;
que él solamente ser pudo
de mi respeto la llave.

    Y aunque el amar tu belleza
es delito sin disculpa
castígueseme la culpa
primero que la tibieza.

    No quieras, pues, rigurosa,
que, estando ya declarada,
sea de veras desdichada
quien fue de burlas dichosa.

    Si culpas mi desacato,
culpa también tu licencia;
que si es mala mi obediencia,
no fue justo tu mandato

    Y si es culpable mi intento,
será mi afecto precito,
porque es amarte un delito
de que nunca me arrepiento.

    Esto en mis afectos hallo,
y más, que explicar no sé;
mas tú, de lo que callé,
inferirás lo que callo.

Top of page
My Lady (English)

    My lady, I must implore
forgiveness for keeping still,
if what I meant as tribute
ran contrary to your will.

    Please do not reproach me
if the course I have maintained
in the eagerness of my love
left my silence unexplained.

    I love you with so much passion,
neither rudeness nor neglect
can explain why I tied my tongue,
yet left my heart unchecked.

    The matter to me was simple:
love for you was so strong,
I could see you in my soul
and talk to you all day long.

    With this idea in mind,
I lived in utter delight,
pretending my subterfuge
found favor in your sight.

    In this strange, ingenious fashion,
I allowed the hope to be mine
that I still might see as human
what I really conceived as divine.

    Oh, how mad I became
in my blissful love of you,
for even though feigned, your favor
made all my madness seem true!

    How unwisely my ardent love,
which your glorious sun inflamed,
sought to feed upon your brightness,
though the risk of your fire was plain!

    Forgive me if, thus emboldened,
I made bold with that sacred fire:
there's no sanctuary secure
when thought's transgressions conspire.

    Thus it was I kept indulging
these foolhardy hopes of mine,
enjoying within myself
a happiness sublime.

    But now, at your solemn bidding,
this silence I herewith suspend,
for your summons unlocks in me
a respect no time can end.

    And, although loving your beauty
is a crime beyond repair,
rather the crime be chastised
than my fervor cease to dare.

    With this confession in hand,
I pray, be less stern with me.
Do not condemn to distress
one who fancied bliss so free.

    If you blame me for disrespect,
remember, you gave me leave;
thus, if obedience was wrong,
your commanding must be my reprieve.

    Let my love be ever doomed
if guilty in its intent,
for loving you is a crime
of which I will never repent.

    This much I descry in my feelings--
and more that I cannot explain;
but you, from what I've not said,
may infer what words won't contain.

Book: Shattered Sighs