Written by
Delmira Agustini |
SpanishFuera, la noche en veste de tragedia sollozaComo una enorme viuda pegada a mis cristales. Mi cuarto:…Por un bello milagro de la luz y del fuegoMi cuarto es una gruta de oro y gemas raras:Tiene un musgo tan suave, tan hondo de tapices,Y es tan vívida y cálida, tan dulce que me creoDentro de un corazón… Mi lecho que está en blanco es blanco y vaporosoComo flor de inocencia,Como espuma de vicio! Esta noche hace insomnio;Hay noches negras, negras, que llevan en la frenteUna rosa de sol…En estas noches negras y claras no se duerme. Y yo te amo, Invierno!Yo te imagino viejo,Yo te imagino sabio,Con un divino cuerpo de marmól palpitanteQue arrastra como un manto regio el peso del Tiempo…Invierno, yo te amo y soy la primavera…Yo sonroso, tú nievas:Tú porque todo sabes,Yo porque todo sueño… …Amémonos por eso!… Sobre mi lecho en blanco,Tan blanco y vaporoso como flor de inocencia,Como espuma de vicio,Invierno, Invierno, Invierno,Caigamos en un ramo de rosas y de lirios! English Outside the night, dressed in tragedy, sighsLike an enormous widow fastened to my windowpane. My room…By a wondrous miracle of light and fireMy room is a grotto of gold and precious gems:With a moss so smooth, so deep its tapestries,And it is vivid and hot, so sweet I believeI am inside a heart… My bed there in white, is white and vaporousLike a flower of innocence. Like the froth of vice! This night brings insomnia;There are black nights, black, which bring forthOne rose of sun…On these black and clear nights I do not sleep. And I love you, Winter!I imagine you are old,I imagine you are wise,With a divine body of beating marbleWhich drags the weight of Time like a regal cloak…Winter, I love you and I am the spring…I blush, you snow:Because you know it all,Because I dream it all… We love each other like this!… On my bed all in white,So white and vaporous like the flower of innocence,Like the froth of vice,Winter, Winter, Winter,We fall in a cluster of roses and lilies!
|
Written by
Delmira Agustini |
SpanishLa princesita hipsipilo, la vibrátil filigrana,—Princesita ojos turquesas esculpida en porcelana—Llamó una noche a mi puerta con sus manitas de lis. Vibró el cristal de su voz como una flauta galana. —Yo sé que tu vida es gris. Yo tengo el alma de rosa, frescuras de flor temprana, Vengo de un bello país A ser tu musa y tu hermana!—Un abrazo de alabastro…luego en el clavel sonoroDe su boca, miel suavísima; nube de perfume y oroLa pomposa cabellera me inundó como un diluvio. O miel, frescuras, perfumes!…Súbito el sueño, la sombraQue embriaga. . Y, cuando despierto, el sol que alumbra en mi alfombraUn falso rubí muy rojo y un falso rizo muy rubio! EnglishThe amazonian little princess, a vibratile filagree,—Turquoise eyes sculpted of porcelain, little princess—Called one night at my door with her small hands of iris. And the trilling crystal of her voice was like an elegant flute: —I know your life is gray. I have the soul of a rose, the dew of budding flowers, I come from a beautiful country To be your sister and muse!—. An arm of alabaster…then, in the sonorous carnationOf her mouth, softest honey; in a cloud of gold and perfumeShe surrounded me, brash horsewoman, like a deluge. Oh honey, freshness, perfumer!…The sudden dream, the shadowWhich intoxicates…and when I wake, the sun that falls on my carpetIn a false ruby very red, and a false ringlet very blond.
|
Written by
Andrew Marvell |
Quid facis Arctoi charissime transfuga coeli,
Ingele, proh sero cognite, rapte cito?
Num satis Hybernum defendis pellibus Astrum,
Qui modo tam mollis nec bene firmus eras?
Quae Gentes Hominum, quae sit Natura Locorum,
Sint Homines, potius dic ibi sintre Loca?
Num gravis horrisono Polus obruit omnia lapsu,
Jungitur & praeceps Mundas utraque nive?
An melius canis horrescit Campus Aristis,
Amuius Agricolis & redit Orbe labor?
Incolit, ut fertur, saevam Gens mitior Oram,
Pace vigil, Bello strenua, justa Foro.
Quin ibi sunt Urbes, atque alta Palatia Regum,
Musarumque domus, & sua Templa Deo.
Nam regit Imperio populum Christina ferocem,
Et dare jura potest regia Virgo viris.
Utque trahit rigidum Magnes Aquilone Metallum,
Gandet eam Soboles ferrea sponte sequii.
Dic quantum liceat fallaci credere Famae,
Invida num taceat plura, sonet ve loquax.
At, si vera fides, Mundi melioris ab ortu,
Saecula Christinae nulla tulere parem.
Ipsa licet redeat (nostri decus orbis) Eliza,
Qualis nostra tamen quantaque Eliza fuit.
Vidimus Effigiem, mistasque Coloribus Umbras:
Sic quoque Sceptripotens, sic quoque visa Dea.
Augustam decorant (raro concordia) frontem
Majestas & Amor, Forma Pudorque simul.
Ingens Virgineo spirat Gustavus in ore:
Agnoscas animos, fulmineumque Patrem.
Nulla suo nituit tam lucida Stella sub Axe;
Non Ea quae meruit Crimine Nympha Polum.
Ah quoties pavidum demisit conscia Lumen,
Utque suae timuit Parrhasis Ora Deae!
Et, simulet falsa ni Pictor imagine Vultus,
Delia tam similis nec fuit ipsa sibi.
Ni quod inornati Triviae sint forte Capilli,
Sollicita sed buic distribuantur Acu.
Scilicet ut nemo est illa reverentior aequi;
Haud ipsas igitur fert sine Lege Comas.
Gloria sylvarum pariter communis utrique
Est, & perpetuae Virginitatis Honos.
Sic quoque Nympharum supereminet Agmina collo,
Fertque Choros Cynthi per Juga, per Nives.
Haud aliter pariles Ciliorum contrahit Arcus
Acribus ast Oculis tela subesse putes.
Luminibus dubites an straverit illa Sagittis
Quae foret exuviis ardua colla Feram.
Alcides humeros coopertus pelle Nemaea
Haud ita labentis sustulit Orbis Onus.
Heu quae Cervices subnectunt Pectora tales.
Frigidiora Gelu, candidiora Nive.
Caetera non licuit, sed vix ea tota, videre;
Nam chau fi rigido stant Adamante Sinus.
Seu chlamys Artifici nimium succurrerit auso,
Sicque imperfectum fugerit impar Opus:
Sive tribus spernat Victrix certare Deabus,
Et pretium formae nec spoliata ferat.
Junonis properans & clara Trophaea Minervae;
Mollia nam Veneris praemia nosse piget.
Hinc neque consuluit fugitivae prodiga Formae,
Nectimuit seris invigilasse Libris.
Insommem quoties Nymphae monuere sequaces
Decedet roseis heu color ille Genis.
Jamque vigil leni cessit Philomela sopori,
Omnibus & Sylvis conticuere Ferae.
Acrior illa tamen pergit, Curasque fatigat:
Tanti est doctorum volvere scripta Virum.
Et liciti quae sint moderamina discere Regni,
Quid fuerit, quid sit, noscere quicquid erit.
Sic quod in ingenuas Gothus peccaverit Artes
Vindicat, & studiis expiat Una suis.
Exemplum dociles imitantur nobile Gentes,
Et geminis Infans imbuit Ora sonis.
Transpositos Suecis credas migrasse Latinos,
Carmine Romuleo sic strepit omne Nemus.
Upsala nec priscis impar memoratur Athenis,
Aegidaque & Currus hic sua Pallas habet.
Illinc O quales liceat sperasse Liquores,
Quum Dea praesideat fontibus ipsa sacris!
Illic Lacte ruant illic & flumina Melle,
Fulvaque inauratam tingat Arena Salam.
Upsalides Musae nunc & majora conemus,
Quaeque mihi Famae non levis Aura tulit.
Creditur haud ulli Christus signasse suorum
Occultam gemina de meliore Notam.
Quemque tenet charo descriptum Nomine semper,
Non minus exculptum Pectore fida refert.
Sola haec virgineas depascit Flamma Medullas,
Et licito pergit solvere corda foco.
Tu quoque Sanctorum fastos Christina sacrabis,
Unica nec Virgo Volsiniensis erit.
Discite nunc Reges (Majestas proxima coelo)
Discite proh magnos hinc coluisse Deos.
Ah pudeat Tanitos puerilia fingere coepta,
Nugas nescio quas, & male quaerere Opes.
Acer Equo cunctos dum praeterit illa Britanno,
Et pecoris spolium nescit inerme sequi.
Ast Aquilam poscit Germano pellere Nido,
Deque Palatino Monte fugare Lupam.
Vos etiam latos in praedam jungite Campos,
Impiaque arctatis cingite Lustra Plagis.
Victor Oliverus nudum Caput exerit Armis,
Ducere sive sequi nobile laetus Iter.
Qualis jam Senior Solymae Godfredus ad Arces,
Spina cui canis floruit alba comis.
Et lappos Christina potest & solvere Finnos,
Ultima quos Boreae carcere Claustra premunt.
Aeoliis quales Venti fremuere sub antris,
Et tentant Montis corripuisse moras.
Hanc Dea si summa demiserit Arce procellam
Quam gravis Austriacis Hesperiisque cadat!
Omnia sed rediens olim narraveris Ipse;
Nec reditus spero tempora longa petit.
Non ibi lenta pigro stringuntur frigore Verba,
Solibus, & tandem Vere liquanda novo.
Sed radiis hyemem Regina potentior urit;
Haecque magis solvit, quam ligat illa Polum.
Dicitur & nostros moerens andisse Labores,
Fortis & ingenuam Gentis amasse Fidem.
Oblatae Batavam nec paci commodat Aurem;
Nec versat Danos insidiosa dolos.
Sed pia festinat mutatis Foedera rebus,
Et Libertatem quae dominatur amat.
Digna cui Salomon meritos retulisset honores,
Et Saba concretum Thure cremasset Iter.
Hanc tua, sed melius, celebraverit, Ingele, Musa;
Et labor est vestrae debitus ille Lyrae.
Nos sine te frustra Thamisis saliceta subimus,
Sparsaque per steriles Turba vagamur Agros.
Et male tentanti querulum respondet Avena:
Quin & Rogerio dissiluere fides.
Haec tamen absenti memores dictamus Amico,
Grataque speramus qualiacumque fore.
|
Written by
Delmira Agustini |
SpanishEl ancla de oro canta…la vela azul asciendeComo el ala de un sueño abierta al nuevo día. Partamos, musa mía!Ante lo prora alegre un bello mar se extiende. En el oriente claro como un cristal, esplendeEl fanal sonrosado de Aurora. FantasíaEstrena un raro traje lleno de pedreríapara vagar brillante por las olas. Ya tiendeLa vela azul a Eolo su oriflama de raso…El momento supremo!…Yo me estremezco; acasoSueño lo que me aguarda en los mundos no vistos!…Acaso un fresco ramo de laureles fragantes,El toison reluciente, el cetro de diamantes,El naufragio o la eterna corona de los Cristos?… EnglishThe golden anchor beckons, the blue sail risesLike the wing of a dream unfolding to a new day. Let us depart, my muse!Beyond an anxious prow, the sea stretches itself out. In the crystal clear East, Aurora'sBlushed beacon shines. FantasyIs donning a rare garment of gemsTo wander brilliantly over the waves. The blue sailUnfolds its private oriflamme to Aeolus…The supreme moment!…I tremble: do I know–Oh God!–what awaits me in unseen worlds?Perhaps a freshly picked bouquet of fragrant laurels,The golden fleece, a diamond scepter,A shipwreck, or the eternal crown of the Anointed Ones?…
|
Written by
Gaius Valerius Catullus |
O qui flosculus es Iuuentiorum,
non horum modo sed quot aut fuerunt
aut posthac aliis erunt in annis.
mallem diuitias Midae dedisses
isti cui neque seruus est neque arca
quam sic te sineres ab illo amari.
`Qui? Non est *****bellus?' inquies. Est:
sed bello huic neque seruus est neque arca.
Hoc tu quam libet abice eleuaque:
Nec seruum tamen ille habet neque arcam.
MELLITOS oculos tuos Iuuenti
siquis me sinat usque basiare
usque ad milia basiem trecenta,
Nec mi umquam uidear satur futurus,
non si densior aridis aristis
sit nostrae seges osculationis.
NEMONE in tanto potuit populo esse, Iuuenti,
bellus homo, quem tu deligere inciperes.
Praeterquam iste tuus moribunda ab sede Pisauri
hospes inaurata palladior statua,
qui tibi nunc cordi est, quem tu praeponere nobis
audes. Et nescis quod facinus facias?
SURRIPUI tibi dum ludis, mellite Iuuenti
suauiolum dulci dulcius ambrosia.
Verum id non impune tuli, namque amplius horam
suffixum in summa me memini esse cruce
dum tibi me purgo nec possum fletibus ullis
tantillum uestrae demere saeuitiae.
Nam simul id factum est multis diluta labella
guttis abstersisti omnibus articulis.
ne quicquam nostro contractum ex ore maneret,
tamquam commictae spurca saliua lupae.
praeterea infestum misero me tradere amore
non cessasti omni excruciarique modo,
ut mi ex ambrosia mutatum iam foret illud
suauiolum tristi tristius elleboro.
quam quoniam poenam misero proponis amori
numquam iam posthac basia surripiam.
|
Written by
Francesco Petrarch |
SONNET CXII.
Nè così bello il sol giammai levarsi.
THE CHARMS OF LAURA WHEN SHE FIRST MET HIS SIGHT.
Ne'er can the sun such radiance soft display, Piercing some cloud that would its light impair; Ne'er tinged some showery arch the humid air, With variegated lustre half so gay, As when, sweet-smiling my fond heart away, All-beauteous shone my captivating fair; For charms what mortal can with her compare! But truth, impartial truth! much more might say. [Pg 142]I saw young Cupid, saw his laughing eyes With such bewitching, am'rous sweetness roll, That every human glance I since despise. Believe, dear friend! I saw the wanton boy; Bent was his bow to wound my tender soul; Yet, ah! once more I'd view the dang'rous joy.
Anon. 1777. Sun never rose so beautiful and bright When skies above most clear and cloudless show'd, Nor, after rain, the bow of heaven e'er glow'd With tints so varied, delicate, and light, As in rare beauty flash'd upon my sight, The day I first took up this am'rous load, That face whose fellow ne'er on earth abode— Even my praise to paint it seems a slight! Then saw I Love, who did her fine eyes bend So sweetly, every other face obscure Has from that hour till now appear'd to me. The boy-god and his bow, I saw them, friend, From whom life since has never been secure, Whom still I madly yearn again to see.
Macgregor.
|