Written by
Andrew Marvell |
Quid facis Arctoi charissime transfuga coeli,
Ingele, proh sero cognite, rapte cito?
Num satis Hybernum defendis pellibus Astrum,
Qui modo tam mollis nec bene firmus eras?
Quae Gentes Hominum, quae sit Natura Locorum,
Sint Homines, potius dic ibi sintre Loca?
Num gravis horrisono Polus obruit omnia lapsu,
Jungitur & praeceps Mundas utraque nive?
An melius canis horrescit Campus Aristis,
Amuius Agricolis & redit Orbe labor?
Incolit, ut fertur, saevam Gens mitior Oram,
Pace vigil, Bello strenua, justa Foro.
Quin ibi sunt Urbes, atque alta Palatia Regum,
Musarumque domus, & sua Templa Deo.
Nam regit Imperio populum Christina ferocem,
Et dare jura potest regia Virgo viris.
Utque trahit rigidum Magnes Aquilone Metallum,
Gandet eam Soboles ferrea sponte sequii.
Dic quantum liceat fallaci credere Famae,
Invida num taceat plura, sonet ve loquax.
At, si vera fides, Mundi melioris ab ortu,
Saecula Christinae nulla tulere parem.
Ipsa licet redeat (nostri decus orbis) Eliza,
Qualis nostra tamen quantaque Eliza fuit.
Vidimus Effigiem, mistasque Coloribus Umbras:
Sic quoque Sceptripotens, sic quoque visa Dea.
Augustam decorant (raro concordia) frontem
Majestas & Amor, Forma Pudorque simul.
Ingens Virgineo spirat Gustavus in ore:
Agnoscas animos, fulmineumque Patrem.
Nulla suo nituit tam lucida Stella sub Axe;
Non Ea quae meruit Crimine Nympha Polum.
Ah quoties pavidum demisit conscia Lumen,
Utque suae timuit Parrhasis Ora Deae!
Et, simulet falsa ni Pictor imagine Vultus,
Delia tam similis nec fuit ipsa sibi.
Ni quod inornati Triviae sint forte Capilli,
Sollicita sed buic distribuantur Acu.
Scilicet ut nemo est illa reverentior aequi;
Haud ipsas igitur fert sine Lege Comas.
Gloria sylvarum pariter communis utrique
Est, & perpetuae Virginitatis Honos.
Sic quoque Nympharum supereminet Agmina collo,
Fertque Choros Cynthi per Juga, per Nives.
Haud aliter pariles Ciliorum contrahit Arcus
Acribus ast Oculis tela subesse putes.
Luminibus dubites an straverit illa Sagittis
Quae foret exuviis ardua colla Feram.
Alcides humeros coopertus pelle Nemaea
Haud ita labentis sustulit Orbis Onus.
Heu quae Cervices subnectunt Pectora tales.
Frigidiora Gelu, candidiora Nive.
Caetera non licuit, sed vix ea tota, videre;
Nam chau fi rigido stant Adamante Sinus.
Seu chlamys Artifici nimium succurrerit auso,
Sicque imperfectum fugerit impar Opus:
Sive tribus spernat Victrix certare Deabus,
Et pretium formae nec spoliata ferat.
Junonis properans & clara Trophaea Minervae;
Mollia nam Veneris praemia nosse piget.
Hinc neque consuluit fugitivae prodiga Formae,
Nectimuit seris invigilasse Libris.
Insommem quoties Nymphae monuere sequaces
Decedet roseis heu color ille Genis.
Jamque vigil leni cessit Philomela sopori,
Omnibus & Sylvis conticuere Ferae.
Acrior illa tamen pergit, Curasque fatigat:
Tanti est doctorum volvere scripta Virum.
Et liciti quae sint moderamina discere Regni,
Quid fuerit, quid sit, noscere quicquid erit.
Sic quod in ingenuas Gothus peccaverit Artes
Vindicat, & studiis expiat Una suis.
Exemplum dociles imitantur nobile Gentes,
Et geminis Infans imbuit Ora sonis.
Transpositos Suecis credas migrasse Latinos,
Carmine Romuleo sic strepit omne Nemus.
Upsala nec priscis impar memoratur Athenis,
Aegidaque & Currus hic sua Pallas habet.
Illinc O quales liceat sperasse Liquores,
Quum Dea praesideat fontibus ipsa sacris!
Illic Lacte ruant illic & flumina Melle,
Fulvaque inauratam tingat Arena Salam.
Upsalides Musae nunc & majora conemus,
Quaeque mihi Famae non levis Aura tulit.
Creditur haud ulli Christus signasse suorum
Occultam gemina de meliore Notam.
Quemque tenet charo descriptum Nomine semper,
Non minus exculptum Pectore fida refert.
Sola haec virgineas depascit Flamma Medullas,
Et licito pergit solvere corda foco.
Tu quoque Sanctorum fastos Christina sacrabis,
Unica nec Virgo Volsiniensis erit.
Discite nunc Reges (Majestas proxima coelo)
Discite proh magnos hinc coluisse Deos.
Ah pudeat Tanitos puerilia fingere coepta,
Nugas nescio quas, & male quaerere Opes.
Acer Equo cunctos dum praeterit illa Britanno,
Et pecoris spolium nescit inerme sequi.
Ast Aquilam poscit Germano pellere Nido,
Deque Palatino Monte fugare Lupam.
Vos etiam latos in praedam jungite Campos,
Impiaque arctatis cingite Lustra Plagis.
Victor Oliverus nudum Caput exerit Armis,
Ducere sive sequi nobile laetus Iter.
Qualis jam Senior Solymae Godfredus ad Arces,
Spina cui canis floruit alba comis.
Et lappos Christina potest & solvere Finnos,
Ultima quos Boreae carcere Claustra premunt.
Aeoliis quales Venti fremuere sub antris,
Et tentant Montis corripuisse moras.
Hanc Dea si summa demiserit Arce procellam
Quam gravis Austriacis Hesperiisque cadat!
Omnia sed rediens olim narraveris Ipse;
Nec reditus spero tempora longa petit.
Non ibi lenta pigro stringuntur frigore Verba,
Solibus, & tandem Vere liquanda novo.
Sed radiis hyemem Regina potentior urit;
Haecque magis solvit, quam ligat illa Polum.
Dicitur & nostros moerens andisse Labores,
Fortis & ingenuam Gentis amasse Fidem.
Oblatae Batavam nec paci commodat Aurem;
Nec versat Danos insidiosa dolos.
Sed pia festinat mutatis Foedera rebus,
Et Libertatem quae dominatur amat.
Digna cui Salomon meritos retulisset honores,
Et Saba concretum Thure cremasset Iter.
Hanc tua, sed melius, celebraverit, Ingele, Musa;
Et labor est vestrae debitus ille Lyrae.
Nos sine te frustra Thamisis saliceta subimus,
Sparsaque per steriles Turba vagamur Agros.
Et male tentanti querulum respondet Avena:
Quin & Rogerio dissiluere fides.
Haec tamen absenti memores dictamus Amico,
Grataque speramus qualiacumque fore.
|
Written by
Andrew Marvell |
Quisnam adeo, mortale genus, praecordia versat:
Heu Palmae, Laurique furor, vel simplicis Herbae!
Arbor ut indomitos ornet vix una labores;
Tempora nec foliis praecingat tota maglignis.
Dum simud implexi, tranquillae ad ferta Quiaetis,
Omnigeni coeunt Flores, integraque Sylva.
Alma Quies, teneo te! & te Germana Quietis
Simplicitas! Vos ergo diu per Templa, per urbes,
Quaesivi, Regum perque alta Palatia frustra.
Sed vos Hotrorum per opaca siluentia longe
Celarant Plantae virides, & concolor Umbra.
O! mibi si vestros liceat violasse recessus.
Erranti, lasso, & vitae melioris anhelo,
Municipem servate novum, votoque potitum,
Frondosae Cives optate in florea Regna.
Me quoque, vos Musae, &, te conscie testor Apollo,
Non Armenta juvant hominum, Circique boatus,
Mugitusve Fori; sed me Penetralia veris,
Horroresque trahunt muti, & Consortia sola.
Virgineae quem non suspendit Gratia formae?
Quam candore Nives vincentum, Ostrumque rubore,
Vestra tamen viridis superet (me judice) Virtus.
Nec foliis certare Comae, nec Brachia ramis,
Nec possint tremulos voces aequare susurros.
Ah quoties saevos vidi (quis credat?) Amantes
Sculpentes Dominae potiori in cortice nomen?
Nec puduit truncis inscribere vulnera sacris.
Ast Ego, si vestras unquam temeravero stirpes,
Nulla Neaera, Chloe, Faustina, Corynna, legetur:
In proprio sed quaeque libro signabitur Arbos.
O charae Platanus, Cyparissus, Populus, Ulnus!
Hic Amor, exutis crepidatus inambulat alis,
Enerves arcus & stridula tela reponens,
Invertitque faces, nec se cupit usque timeri;
Aut experrectus jacet, indormitque pharetrae;
Non auditurus quanquam Cytherea vocarit;
Nequitias referuut nec somnia vana priores.
Laetantur Superi, defervescente Tyranno,
Et licet experti toties Nymphasque Deasque,
Arbore nunc melius potiuntur quisque cupita.
Jupiter annosam, neglecta conjuge, Quercum
Deperit; baud alia doluit sic pellice. Juno.
Lemniacum temerant vestigia nulla Cubile,
Nic Veneris Mavors meminit si Fraxinus adsit.
Formosae pressit Daphnes vestigia Phaebus
Ut fieret Laurus; sed nil quaesiverat ultra.
Capripes & peteret quod Pan Syringa fugacem,
Hoc erat ut Calamum posset reperire Sonorum.
Note: Desunt multa. Nec tu, Opisex horti, grato sine carmine abibis:
Qui brevibus plantis, & laeto flore, notasti
Crescentes horas, atque intervalla diei.
Sol ibi candidior fragrantia Signa pererrat;
Proque truci Tauro, stricto pro forcipe Cancri,
Securis violaeque rosaeque allabitur umbris.
Sedula quin & Apis, mellito intenta labori,
Horologo sua pensa thymo Signare videtur.
Temporis O suaves lapsus! O Otia sana!
O Herbis dignae numerari & Floribus Horae!
|
Written by
Federico García Lorca |
1
Alta va la luna.
Bajo corre el viento.
(Mis largas miradas,
exploran el cielo.)
Luna sobre el agua,
Luna bajo el viento.
(Mis cortas miradas,
exploran el suelo.)
Las voces de dos ni?as
ven?an. Sin el esfuerzo,
de la luna del agua,
me fu? a la del cielo.
2
Un brazo de la noche
entra por mi ventana.
Un gran brazo moreno
con pulseras de agua.
Sobre un cristal azul
jugaba al r?o mi alma.
Los instantes heridos
por el reloj... pasaban.
3
Asomo la cabeza
por mi ventana, y veo
c?mo quiere cortarla
la cuchilla del viento.
En esta guillotina
invisible, yo he puesto
las cabezas sin ojos
de todos mis deseos.
Y un olor de lim?n
llen? el instante inmenso,
mientras se convert?a
en flor de gasa el viento.
4
Al estanque se le ha muerto
hoy una ni?a de agua.
Est? fuera del estanque,
sobre el suelo amortajada.
De la cabeza a sus muslos
un pez la cruza, llam?ndola.
El viento le dice “ni?a”
mas no puede despertarla.
El estanque tiene suelta
su cabellera de algas
y al aire sus grises tetas
estremecidas de ranas.
Dios te salve. Rezaremos
a Nuestra Se?ora de Agua
por la ni?a del estanque
muerta bajo las manzanas.
Yo luego pondr? a su lado
dos peque?as calabazas
para que se tenga a flote,
?ay! sobre la mar salada.
|
Written by
Andrew Marvell |
Farfacio.
Cernis ut ingenti distinguant limite campum
Montis Amos clivi Bilboreique juga!
Ille stat indomitus turritis undisque saxis:
Cingit huic laetum Fraximus alta Caput.
Illi petra minax rigidis cervicibus horret:
Huic quatiunt viridis lenia colla jubas.
Fulcit Atlanteo Rupes ea vertice coelos:
Collis at hic humeros subjicit Herculeos.
Hic ceu carceribus visum sylvaque coercet:
Ille Oculos alter dum quasi meta trahit.
Ille Giganteum surgit ceu Pelion Ossa:
Hic agit ut Pindi culmine Nympha choros.
Erectus, praeceps, salebrosus, & arduus ille:
Aeclivis, placidus, mollis, amoenus hic est.
Dissimilis Domino coiit Natura sub uno;
Farfaciaque tremunt sub ditione pares.
Dumque triumphanti terras perlabitur Axe,
Praeteriens aequa stringit utrumque Rota.
Asper in adversos, facilis cedentibus idem;
Ut credas Montes extimulasse suos.
Hi sunt Alcidae Borealis nempe Columnae,
Quos medio scindit vallis opaca freto.
An potius longe sic prona cacumina nutant,
Parnassus cupiant esse Maria tuus.
|
Written by
Sor Juana Inés de la Cruz |
My Divine Lysis
Divina Lysi mía:
perdona si me atrevo
a llamarte así, cuando
aun de ser tuya el nombre no merezco.
A esto, no osadía
es llamarte así, puesto
que a ti te sobran rayos,
si en mí pudiera haber atrevimientos.
Error es de la lengua,
que lo que dice imperio
del dueño, en el dominio,
parezcan posesiones en el siervo.
Mi rey, dice el vasallo;
mi cárcel, dice el preso;
y el más humilde esclavo,
sin agraviarlo, llama suyo al dueño.
Así, cuando yo mía
te llamo, no pretendo
que juzguen que eres mía,
sino sólo que yo ser tuya quiero.
Yo te vi; pero basta:
que a publicar incendios
basta apuntar la causa,
sin añadir la culpa del efecto.
Que mirarte tan alta,
no impide a mi denuedo;
que no hay deidad segura
al altivo volar del pensamiento.
Y aunque otras más merezcan,
en distancia del cielo
lo mismo dista el valle
más humilde que el monte más soberbio,
En fin, yo de adorarte
el delito confieso;
si quieres castigarme,
este mismo castigo será premio.
Top of page
My Divine Lysis (English)
My divine Lysis:
do forgive my daring,
if so I address you,
unworthy though I am to be known as yours.
I cannot think it bold
to call you so, well knowing
you've ample thunderbolts
to shatter any overweening of mine.
It's the tongue that misspeaks
when what is called dominion--
I mean, the master's rule--
is made to seem possession by the slave.
The vassal says: my king;
my prison, the convict says;
and any humble slave
will call the master his without offense.
Thus, when I call you mine,
it's not that I expect
you'll be considered such--
only that I hope I may be yours.
I saw you-need more be said?
To broadcast a fire,
telling the cause suffices--
no need to apportion blame for the effect.
Seeing you so exalted
does not prevent my daring;
no god is ever secure
against the lofty flight of human thought.
There are women more deserving,
yet in distance from heaven
the humblest of valleys
seems no farther than the highest peak.
In sum, I must admit
to the crime of adoring you;
should you wish to punish me,
the very punishment will be reward.
|
Written by
Horace |
See, how it stands, one pile of snow,
Soracte! 'neath the pressure yield
Its groaning woods; the torrents' flow
With clear sharp ice is all congeal'd.
Heap high the logs, and melt the cold,
Good Thaliarch; draw the wine we ask,
That mellower vintage, four-year-old,
From out the cellar'd Sabine cask.
The future trust with Jove; when He
Has still'd the warring tempests' roar
On the vex'd deep, the cypress-tree
And aged ash are rock'd no more.
O, ask not what the morn will bring,
But count as gain each day that chance
May give you; sport in life's young spring,
Nor scorn sweet love, nor merry dance,
While years are green, while sullen eld
Is distant. Now the walk, the game,
The whisper'd talk at sunset held,
Each in its hour, prefer their claim.
Sweet too the laugh, whose feign'd alarm
The hiding-place of beauty tells,
The token, ravish'd from the arm
Or finger, that but ill rebels.
|
Written by
Francesco Petrarch |
SONNET II. Rotta è l' alta Colonna, e 'l verde Lauro. HE BEWAILS HIS DOUBLE LOSS IN THE DEATHS OF LAURA, AND OF COLONNA. Fall'n that proud Column, fall'n that Laurel tree,Whose shelter once relieved my wearied mind;I'm reft of what I ne'er again shall find,Though ransack'd every shore and every sea:Double the treasure death has torn from me,In which life's pride was with its pleasure join'd;Not eastern gems, nor the world's wealth combined,Can give it back, nor land, nor royalty.But, if so fate decrees, what can I more,Than with unceasing tears these eyes bedew,Abase my visage, and my lot deplore?Ah, what is life, so lovely to the view!How quickly in one little morn is lostWhat years have won with labour and with cost! Nott. My laurell'd hope! and thou, Colonna proud!Your broken strength can shelter me no more!Nor Boreas, Auster, Indus, Afric's shore,Can give me that, whose loss my soul hath bow'd:My step exulting, and my joy avow'd,Death now hath quench'd with ye, my heart's twin store;Nor earth's high rule, nor gems, nor gold's bright ore,Can e'er bring back what once my heart endow'd[Pg 236]But if this grief my destiny hath will'd,What else can I oppose but tearful eyes,A sorrowing bosom, and a spirit quell'd?O life! whose vista seems so brightly fill'd,A sunny breath, and that exhaling, diesThe hope, oft, many watchful years have swell'd. Wollaston.
|
Written by
Fernando Pessoa |
Para ser grande, sê inteiro: nada
Teu exagera ou exclui.
Sê todo em cada coisa. Põe quanto és
No mínimo que fazes.
Assim em cada lago a lua toda
Brilha, porque alta vive.
|
Written by
John Milton |
II
Donna leggiadra il cui bel nome honora
L'herbosa val di Rheno, e il nobil varco,
Ben e colui d'ogni valore scarco
Qual tuo spirto gentil non innamora,
Che dolcemente mostra si di fuora
De suoi atti soavi giamai parco,
E i don', che son d'amor saette ed arco,
La onde l' alta tua virtu s'infiora.
Quando tu vaga parli, O lieta canti
Che mover possa duro alpestre legno,
Guardi ciascun a gli occhi ed a gli orecchi
L'entrata, chi di te si truova indegno;
Gratia sola di su gli vaglia, inanti
Che'l disio amoroso al cuor s'invecchi.
|