Si Higanteng Lawin at Inang Sisiw

Si Higanteng Lawin at si Inang Sisiw

Si Higanteng Lawin at si Inang Sisiw ay matalik na magkaibigan sa kabila ng kanilang malaking pagkakaiba. Si Lawin ay isang malaking, maliksi, at makapangyarihang ibon na kayang lumipad nang mataas at malayo. Samantalang si Inang Sisiw ay isang maliit, mahina, at hindi nakakalipad ng mataas na manok na laging kasama ang kanyang mga sisiw sa ilalim ng punong kahoy.

Sa kabila ng kanilang kaibahan, madalas silang nagkikita tuwing hapon sa lilim ng punong mangga upang magkuwentuhan.

Higanteng Lawin: “Inang Sisiw, kung minsan naiisip ko, paano kaya kung ikaw ay marunong ding lumipad? Siguradong matutuwa ka sa tanawin mula sa taas!”

Inang Sisiw: “Naku, Lawin, baka mahilo lang ako roon! Masaya na ako dito sa lupa, lalo na’t kasama ko ang mga anak ko.”

Higanteng Lawin: “Iba ka talaga. Pero alam mo, hanga ako sa ‘yo. Kahit maliit ka, malakas ang loob mo. Kung tutuusin, mas matatag ka pa kaysa sa akin.”

Inang Sisiw: “At ikaw naman, Lawin, kahit malaki at malakas ka, hindi mo ginagamit ang lakas mo para manakot. Kaya nga ikaw ang itinuring kong tunay na kaibigan.”

Isang araw, habang abala sa paghahanap ng pagkain si Inang Sisiw, may nakita siyang anim na hinog na mangga na nahulog mula sa puno. Sa sobrang tuwa, agad niyang tinawag ang kanyang mga anak.

Inang Sisiw: “Mga anak! Halina kayo! Tingnan ninyo—may anim na hinog na mangga! Ito’y biyaya para sa atin!”

Mabilis na lumapit ang kanyang mga sisiw. Masaya nilang pinagsaluhan ang matatamis na prutas. Habang kumakain, nagtawanan pa sila at nagpasalamat sa masarap na agahan.

Ngunit lingid sa kaalaman ni Inang Sisiw, si Higanteng Lawin pala ang sadyang nagpalaglag ng mga mangga mula sa itaas ng puno. Balak sana niyang kainin iyon pagkababa mula sa kanyang paglipad.

Pagdating ni Lawin at makitang wala na ang mga mangga, biglang nagdilim ang kanyang mukha.

Higanteng Lawin: “Inang Sisiw! Ikaw pala ang kumain ng mga manggang hinulog ko? Para ‘yon sa akin!”

Inang Sisiw: “Ha? Ay... paumanhin, Lawin! Akala ko biyaya mula sa langit. Hindi ko alam na sa’yo pala iyon...”

Higanteng Lawin: “Hindi sapat ang paumanhin mo. Dahil sa ginawa ninyo, simula ngayon, hindi na kita ituturing na kaibigan. Sa halip, ituturing ko kayong pagkain. Kapag ako’y nagutom, babalikan ko kayo—hindi bilang kaibigan, kundi bilang biktima.”

Nang marinig iyon, niyakap ni Inang Sisiw ang kanyang mga anak at pinilit magpakita ng lakas.

Inang Sisiw: “Kung gano’n, Lawin, handa akong ipaglaban ang aking mga anak. Hindi ako aatras sa oras na kami’y iyong guluhin.”

Kahit magkaibigan si Higanteng Lawin at si Inang Sisiw, alam ni Inang Sisiw na kapag gutom si Lawin, maaaring kainin niya ang mga sisiw. Kaya palaging binabantayan ni Inang Sisiw ang kanyang mga anak nang mabuti sa ilalim ng punong mangga. Isang araw, dumalaw si Lawin sa teritoryo nila nang gutom siya at hinanap ang kanyang pagkain.

Nakita niya ang mga sisiw na naglalaro sa lupa. Nang makita ito ni Inang Sisiw, agad siyang lumapit at buong tapang na ipinagtanggol ang kanyang mga anak. Kahit maliit at mahina siya, hindi siya umatras. Sinabi niya kay Lawin, “Hindi ko hahayaang saktan mo ang aking mga anak. Handa akong ipaglaban sila kahit ano pa ang mangyari.”

Naantig si Lawin sa tapang at pagmamahal ni Inang Sisiw. Napagtanto niya na ang pagiging ina ay hindi nasusukat sa laki o lakas, kundi sa puso na handang magbigay ng proteksyon sa mga mahal sa buhay. Sumagot si Lawin kay Inang Sisiw, “Inang Sisiw, huwag mong hayaang pakalat-kalat ang mga anak mo sa labas kapag hapon na, para hindi ako matukso na kainin sila. Ayaw kong saktan ang mga anak mo dahil kaibigan kita.”

Mula noon, naging mas maingat si Lawin at respetado niya ang teritoryo ni Inang Sisiw at ang kanyang pamilya. Natutunan nila na kahit magkaiba sila, ang tunay na lakas ay nasa pagmamahal at pag-unawa sa isa’t-isa.

Comments