Written by
Andrew Marvell |
Charissimo Filio
Edmundo Trotio
Posuimus Pater & Mater
Frustra superstites.
Legite Parentes, vanissimus hominum ordo,
Figuli Filiorum, Substructores Hominum,
Fartores Opum, Longi Speratores,
Et nostro, si fas, sapite infortunio.
Fruit Edmundus Trottuis.
E quatuor masculae stirpis residuus,
Statura justa, Forma virili, specie eximic,
Medio juventutis Robore simul & Flore,
Alpectu, In cessu, sermone juxta amabilis,
Et siquid ultra Cineri pretium addit.
Honesta Diciplina domi imbutus,
Peregre profectus
Generosis Artibus Animum
Et exercitiis Corpus firmaverat.
Circaeam Insulam, Scopulos Sirenum
Praeternavigavit,
Et in hoc naufragio morum & saeculi
Solus perdiderat nihil, auxit plurimum.
Hinc erga Deum pietate,
Erga nos Amore & Obsequio,
Comitate erga Omnes, & intra se Modestia
Insignis, & quantaevis fortunae capax:
Delitiae Aequalium, Senum Plausus,
Oculi Parentum, (nunc, ah, Lachrymae)
In eo tandem peccavit quod mortalis.
Et fatali Pustularum morbo aspersus,
Factus est
(Ut verae Laudis Invidiam ficto Convitio levemus)
Proditor Amicorum, Parricida Parentum,
Familiae Spongia:
Et Naturae invertens ordinem
Nostri suique Contemptor,
Mundi Desertor, defecit ad Deum.
Undecimo Augusti; Aerae Christae 1667.
Talis quum fuerit Calo non invidemus.
|
Written by
Andrew Marvell |
Farfacio.
Cernis ut ingenti distinguant limite campum
Montis Amos clivi Bilboreique juga!
Ille stat indomitus turritis undisque saxis:
Cingit huic laetum Fraximus alta Caput.
Illi petra minax rigidis cervicibus horret:
Huic quatiunt viridis lenia colla jubas.
Fulcit Atlanteo Rupes ea vertice coelos:
Collis at hic humeros subjicit Herculeos.
Hic ceu carceribus visum sylvaque coercet:
Ille Oculos alter dum quasi meta trahit.
Ille Giganteum surgit ceu Pelion Ossa:
Hic agit ut Pindi culmine Nympha choros.
Erectus, praeceps, salebrosus, & arduus ille:
Aeclivis, placidus, mollis, amoenus hic est.
Dissimilis Domino coiit Natura sub uno;
Farfaciaque tremunt sub ditione pares.
Dumque triumphanti terras perlabitur Axe,
Praeteriens aequa stringit utrumque Rota.
Asper in adversos, facilis cedentibus idem;
Ut credas Montes extimulasse suos.
Hi sunt Alcidae Borealis nempe Columnae,
Quos medio scindit vallis opaca freto.
An potius longe sic prona cacumina nutant,
Parnassus cupiant esse Maria tuus.
|
Written by
Sor Juana Inés de la Cruz |
I Approach and I Withdraw (Español)
Me acerco y me retiro:
¿quién sino yo hallar puedo
a la ausencia en los ojos
la presencia en lo lejos?
Del desprecio de Filis,
infelice, me ausento.
¡Ay de aquel en quien es
aun pérdida el desprecio!
Tan atento la adoro
que, en el mal que padezco,
no siento sus rigores
tanto como el perderlos.
No pierdo, al partir, sólo
los bienes que poseo,
si en Filis, que no es mía,
pierdo lo que no pierdo.
¡Ay de quien un desdén
lograba tan atento,
que por no ser dolor
no se atrevió a ser premio!
Pues viendo, en mi destino,
preciso mi destierro,
me desdeñaba más
porque perdiera menos.
¡Ay! ¿Quién te enseño, Filis,
tan primoroso medio:
vedar a los desdenes
el traje del afecto?
A vivir ignorado
de tus luces, me ausento
donde ni aun mi mal sirva
a tu desdén de obsequio.
Top of page
I Approach and I Withdraw (English)
I approach, and I withdraw:
who but I could find
absence in the eyes,
presence in what's far?
From the scorn of Phyllis,
now, alas, I must depart.
One is indeed unhappy
who misses even scorn!
So caring is my love
that my present distress
minds hard-heartedness less
than the thought of its loss.
Leaving, I lose more
than what is merely mine:
in Phyllis, never mine,
I lose what can't be lost.
Oh, pity the poor person
who aroused such kind disdain
that to avoid giving pain,
it would grant no favor!
For, seeing in my future
obligatory exile,
she disdained me the more,
that the loss might be less.
Oh, where did you discover
so neat a tactic, Phyllis:
denying to disdain
the garb of affection?
To live unobserved
by your eyes, I now go
where never pain of mine
need flatter your disdain.
|