Vetroosting In My Glas

In die dieptes van duisternis vind ek my pad, Met 'n seer hart probeer ek die pyn weghou, Deur die prisma van bottels probeer ek ontsnap, In die arms van alkohol kry my hartseer vorm. Met elke sluk verdrink ek my stille krete, Maar die gevoelloosheid wat dit meebring, is 'n wrede vermomming, In die amber gif soek ek skuiling en verligting, Tog bind dit my stywer vas, wat net hartseer veroorsaak. Die bottel word my troosmiddel, my vriend, 'n Bittersoet toevlug waar my probleme saamsmelt, Maar die oggendlig openbaar die koste, Terwyl ek worstel met die gevegte wat ek verloor het.